Το παρακάτω κείμενο αναδεικνύει την αντιπαλότητα αλλά και τον αλληλοσεβασμό (λόγω αμοιβαίου μίσους προς «τη δημοκρατία της Βαϊμάρης», προσέξτε όμως με τι θαυμασμό περιγράφει τους Πεζοναύτες ο συγγραφέας) μεταξύ των δύο ιδεολογιών εκείνη την ταραγμένη εποχή όπου οι καθημερινές συμπλοκές στα οδοφράγματα ήταν μια πραγματικότητα. Προέρχεται από το βιβλίο του εθνικοσοσιαλιστή ακτιβιστή Hermann Okraß, "Hamburg bleibt rot", σελίδες 201 – 207 και δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα στα πλαίσια αυτού που κάνω τελευταία, του να αναρτώ κάθε λογής ποιήματα και διάφορα αποσπάσματα ιστορικού και φιλοσοφικού περιεχομένου, επειδή δεν έχω τον χρόνο και κυρίως την όρεξη να γράψω κάτι διαφορετικό αυτό τον καιρό.
Η μετάφραση έχει γίνει από τον Ιωάννη Κωτούλα.
.jpg)
«Το τμήμα του βόρειου Βίντερχουντε είχε οργανώσει μία εκλογική συνάντηση για τις 19 Αυγούστου, η οποία θα διεξαγόταν στην μπιραρία Am Stadtpark. Ομιλητής θα είναι ο κομματικός σύντροφος Ράινκε. Η Ομάδα Εφόδου 11 θα περιφρουρήσει τη συγκέντρωση. Την προηγούμενη ημέρα από τη συγκέντρωση, ο επικεφαλής της Ομάδας Εφόδου Μάιζερτ λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τον επικεφαλής [των SA] στην περιοχή Ούλενχορστ-Βίντερχουντε. Του αναφέρει ότι υπάρχει η φήμη ότι οι Κόκκινοι Πεζοναύτες θα παραβρεθούν στη συγκέντρωση.
[…]
Το κτήριο έχει γεμίσει ασφυκτικά με κόσμο, αφού περίπου 200 άνθρωποι βρίσκονται εκεί. Υπάρχουν δύο μονάδες [των SA] στην αίθουσα της συγκέντρωσης και μία ομάδα των SA στην περιοχή ακριβώς έξω από την αίθουσα. Όλα είναι ήσυχα. Κανένα ίχνος των Κόκκινων Πεζοναυτών. Θα έρθουν τελικά ή όχι; Η ώρα είναι 9 μ.μ. Έξω οι δρόμοι αντηχούν από εκατοντάδες άνδρες σε παράταξη. Ο ήχος φθάνει στο εσωτερικό, η πόρτα ανοίγει. Ένας πανύψηλος άνδρας βαδίζει μέσα. «Κόκκινο Μέτωπο!» - «Χάιλ Χίτλερ!». Οι Κόκκινοι Πεζοναύτες έφθασαν.
Εισέρχονται στην αίθουσα ένας-ένας, σε μία μακρά πομπή που θυμίζει αλυσίδα. Μιλούν ελάχιστα μεταξύ τους ή σε εμάς. Ψηλοί τύποι. Σιδερένιες γροθιές. Υπέροχοι άνδρες. Οι καλύτεροι του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Αμβούργο. Ιδεαλιστές, όπως μπορούν να δουν οι έκπληκτοι άνδρες των SA. Το καλύτερο αίμα της γερμανικής εργατικής τάξης. Όχι αλήτες. Όχι όχλος. Εργάτες!
Υπό την προστασία των Κόκκινων Πεζοναυτών ο όχλος ακολουθεί. Οι ίδιοι οι Κόκκινοι Πεζοναύτες τους ωθούν έξω από την αίθουσα. Δεν θέλουν να έχουν σχέση με αυτούς τους νεαρούς του όχλου της εργατικής τάξης. Ωστόσο αρκετοί από αυτούς παραμένουν. Ο αρχηγός των Κόκκινων Πεζοναυτών επιθεωρεί την αίθουσα και κατευθύνει τους άνδρες του στις θέσεις τους. Πενήντα άνδρες κάθονται ανάμεσα στο ακροατήριο. Οι υπόλοιποι κατευθύνονται σε μία γωνία, δίπλα στην εξέδρα του ομιλητή. Έχουν φέρει μαζί τους έναν ομιλητή για τη συζήτηση. [Στις πολιτικές ομιλίες ακολουθούσε συζήτηση, κατά την οποία έπαιρναν τον λόγο και εκπρόσωποι άλλων κομμάτων – σ.τ.σ.]
[….]
Ο Ράινκε εκφωνεί ακόμη τον λόγο του και τώρα ολοκληρώνει. Διάλειμμα. Μία βαθιά ανάσα ακούγεται στην αίθουσα, όπου είναι συγκεντρωμένα τα μέλη των SA και των SS. Συζήτηση. Ο κομμουνιστής, ένας άσχημος μαυρομάλλης, ανεβαίνει στο βήμα. Ο πρόεδρος της συγκέντρωσης τον ρωτά: «Υποστηρίζετε το σύνθημα ‘Τσακίστε τους φασίστες όπου τους συναντάτε’;». Ο κομμουνιστής δεν λέει τίποτε. Η ησυχία είναι βαριά, αποπνικτική. Ο κομμουνιστής ακόμη δεν λέει τίποτε. Η ησυχία είναι τέτοια που κανείς μπορεί να ακούσει το πλήθος να αναπνέει. Τότε ανοίγει η πόρτα ανάμεσα στην αίθουσα και τη μπιραρία. Ο Κλάους Κρον, επικεφαλής της ομάδας των SS, στέκεται στην πόρτα. Πίσω από τους Κόκκινους Πεζοναύτες. Πίσω του βρίσκονται οι άνδρες των SS, δεκαέξι συνολικά. Τα κεφάλια του πλήθους στρέφονται και κοιτάζουν τον επικεφαλής της ομάδας και τους άνδρες των SS. Οι Κόκκινοι Πεζοναύτες αισθάνονται τους αντιπάλους τους. «Αυτοί είναι λοιπόν. Είναι και τα SS εδώ». Η φωνή του επικεφαλής των SS αντηχεί δυνατή: «Πείτε ναι ή όχι! Ναι ή όχι!». Έπειτα μένει σιωπηλός.
Ο αρχηγός των Κόκκινων Πεζοναυτών σηκώνεται αργά. Είναι ένα κεφάλι υψηλότερος από τους άνδρες του. Υψώνει ένα ποτήρι μπίρας και το εκσφενδονίζει στον αέρα, προς την θέση του προέδρου. Ο τελευταίος το βλέπει και μετακινεί το κεφάλι του. Το ποτήρι σπάει πάνω στον τοίχο.
Πίσω στη συγκέντρωση! Για άλλη μία φορά όλοι παίρνουν βαθιά ανάσα. Ολόκληρο το πλήθος των Κόκκινων Πεζοναυτών στέκεται μαζί. Ακούγονται ήχοι από σπασίματα, καθώς δέκα, είκοσι καρέκλες σπάνε και γίνονται όπλα. Προτού οι κομμουνιστές προλάβουν να ορμήσουν, τα SA είναι εκεί, επιτίθενται στους αντιπάλους τους πάνω από τις καρέκλες και τα τραπέζια, πάνω από τα κεφάλια των παρισταμένων. Ξεσπάει καταιγίδα. Μία κραυγή διατρέχει την αίθουσα: «Ζήτω ο Αδόλφος Χίτλερ!» Η μάχη αρχίζει.
[…]
Η μάχη είναι σκληρή και απεγνωσμένη. Παντού σπασίματα και ήχοι από συγκρούσεις. Η αίθουσα αντηχεί από τις κραυγές. Οι «αξιότιμοι πολίτες» διαφεύγουν από την πόρτα. Μόνο ένας γέρος με λευκή γενειάδα, ένας υπέροχος τύπος, ενώνεται με τις τάξεις των SA. Καταφέρνει το ένα χτύπημα μετά το άλλο, έως ότου σπάει το μπαστούνι του. Τότε αρπάζει το πόδι μίας καρέκλας. Κόκκινο αίμα είναι κολλημένο στη λευκή του γενειάδα. Δίπλα του στέκονται νεαροί άνδρες των SA.
Οι Κόκκινοι Πεζοναύτες κρατούν τις θέσεις τους, όμως δεν είναι σε θέση να κάνουν τίποτε. Έχουν μαζευτεί σε μία γωνία και μόνο η εμπρόσθια σειρά τους μπορεί να αγωνιστεί. Μάχονται όμως σαν άνδρες που μάχονται για μία ιδέα – είναι αδιάφορο εκείνη τη στιγμή αν είναι καλή ή κακή ιδέα. Η εμπρόσθια σειρά των Κόκκινων Πεζοναυτών κρατά σταθερά τη θέση της, μέχρι που πέφτουν στο πάτωμα από τα χτυπήματα. Η δεύτερη σειρά στέκεται, έπειτα η τρίτη. Ο ένας κείται πάνω στον άλλον. Καθώς πέφτουν κάτω, καταφέρνουν ένα τελευταίο χτύπημα σε αυτόν που τους έριξε. Πέφτουν όλοι κάτω, Κόκκινοι Πεζοναύτες, άνδρες των SA, άνδρες των SS. Η μάχη συνεχίζεται πάνω από τα σώματά τους. Αδιάκοπα. Σε μία άκρη ένας άνδρας των SA πέφτει στα γόνατα, παρασύροντας μαζί του έναν κομμουνιστή. Σε ένα άλλο σημείο ένας από τους λεγεωνάριους της Μόσχας πέφτει χτυπημένος στα πόδια ενός συντρόφου. Το αίμα κυλάει σε ποτάμια. Η μία ιδεολογία αντιμετωπίζει την άλλη.
[…]
Η μάχη έχει τελειώσει. Ο αρχηγός των Κόκκινων Πεζοναυτών, καλυμμένος με αίματα, αντιλαμβάνεται ότι η μάχη έχει χαθεί. Σταματά. Οι άνδρες του πολέμησαν σαν λιοντάρια. Μόνον είκοσι από τους εκατό δεν έχουν πληγωθεί. Οι υπόλοιποι κείνται στο έδαφος σφαδάζοντας. Ανάμεσα σε σπασμένες καρέκλες, διαλυμένα τραπέζια, ανάμεσα σε γυαλιά, αίματα και σκόνη. Ο ένας δίπλα στον άλλο. Και οι άνδρες των SA και των SS έχουν ματώσει. Όμως η ιδεολογία τους ήταν καλύτερη και συνεπώς είχαν ισχυρότερη θέληση, μεγαλύτερη δύναμη, αγριότερο θάρρος. Ακούγεται μία σφυρίχτρα. Είναι το σύνθημα της υποχώρησης για τους Κόκκινους Πεζοναύτες. Διαφεύγουν από το παράθυρο, κυνηγημένοι από τα SA και τα SS. Η μάχη έχει τελειώσει και η επικράτηση είναι σαφής. Οι νοσοκόμοι των εργατών μεταφέρουν τους τραυματίες. Κανείς εθνικοσοσιαλιστής δεν τους εμποδίζει.
[…]
Την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες γράφουν για μία «εκλογική μάχη στο Βίντερχουντε». Εκλογική μάχη; Μία αποφασιστική μάχη ήταν αυτή που δόθηκε. Όμως οι γραφιάδες της μεσαίας τάξης και οι εφημερίδες των Σοσιαλδημοκρατών δεν θα μπορούσαν να το γνωρίζουν».
απο:http://chaos88.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου